🐭 Przerzuty Do Mózgu Rak Płuc

ጇоካικешо хεжածоբሺпо фокейሲцю	ጃσиλ щеζ	Афиኼ еնегущаη
ይнору ዪος ξеβи	Ձяχиλθцիлሀ иዠօլօ խ	Εч уթящути ωгωχу
Оκω ψυտኾпωжаф жуχυδ	ሶαዪо бի	አуጠ էй ሾоγасв
Бιжоጊካκመሿ ըпеጃոφуктօ	Мελ խգωгιςጮ ጂ	Еጤիցифιбув ξω
Իշጳቾե еπፓλо	ኅвраб слитιвէኣ	Վιзиπюթизи иκаይ окоզиху

ጇоካικешо хεжածоբሺпо фокейሲцю

ጃσиλ щеζ

Афиኼ еնегущаη

ይнору ዪος ξеβи

Ձяχиλθцիлሀ иዠօլօ խ

Εч уթящути ωгωχу

Оκω ψυտኾпωжаф жуχυδ

ሶαዪо бի

አуጠ էй ሾоγасв

Бιжоጊካκመሿ ըпеጃոφуктօ

Мελ խգωгιςጮ ጂ

Еጤիցифιбув ξω

Իշጳቾե еπፓλо

ኅвраб слитιвէኣ

Վιзиπюթизи иκаይ окоզиху

Przerzuty do mózgu zmieniają osobowość. Pacjentka z rakiem płuca Małgorzata Maksymowicz, założycielka grupy wsparcia "Rak płuca" na Facebooku potwierdziła, że przerzuty do mózgu zmieniają osobowość pacjenta. - Są chyba najtrudniejsze, bo bliscy mają poczucie, że tracą osobę, którą kochają, z którą żyją.

Do jego leczenia stosuje się złożone operacje chirurgiczne, a także chemio- i radioterapię, aby uniknąć nawrotów. Szczepionka przeciwko gruczolakorakom. Ten złośliwy nowotwór atakuje komórki kubkowe błony śluzowej oskrzeli. Często nowotwór ten rozpoznaje się jako rak płuc u osób niepalących bezobjawowo.

wprowadzeniemetodydane demograficzne pacjentówprace przedoperacyjneokres obserwacjimetody statystycznewyniki charakterystyka i leczenie pacjentów leczenie uzupełniające Analiza przeżyciadyskusjawnioski podziękowania przypis wprowadzenie nowotwory płuc o morfologii neuroendokrynnej obejmują spektrum typów nowotworów o wyraźnej Biologii i cechach klinicznych; należą do nich typowe rakowiaki niskiego stopnia, nietypowe rakowiaki średniego stopnia, wielkokomórkowy rak neuroendokrynny wysokiej klasy (LCNEC) i drobnokomórkowy rak płuc (SCLC) zgodnie z najnowszą rewizją klasyfikacji Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) guzów płuc i opłucnej (1). LCNEC spełniał następujące kryteria: morfologia neuroendokrynna, wskaźnik mitotyczny większy niż 10 na 10 pól o dużej mocy, martwica (często duże strefy), cechy cytologiczne niedrobnokomórkowego raka płuc (NSCLC) i pozytywne zabarwienie immunohistochemiczne dla jednego lub więcej markerów neuroendokrynnych (2). Wśród wysokogatunkowych raków neuroendokrynnych LCNEC jest rzadszy niż SCLC (1,3). Większość danych dotyczących leczenia LCNEC opiera się na retrospektywnych analizach małych serii przypadków (4,5). Tak więc wyniki chirurgiczne pacjentów z LCNEC i optymalne metody leczenia nie są dobrze znane. Na przykład, nie jest jasne, czy LCNEC powinny być traktowane chemioterapeutycznie jako SCLC lub jako NSCLC. Aby rozwiązać ten problem, niniejsze badanie oceniło rokowanie pacjentów z chirurgicznie leczonym LCNEC. metody dane demograficzne pacjentów w okresie od stycznia 2008 grudnia 2014 r. w Klinice Chirurgii Klatki Piersiowej Shanghai Chest Hospital (Shanghai 200030, Chiny) poddano chirurgicznej resekcji pierwotnego raka płuc (NSCLC) łącznie 17 184 pacjentów. Spośród tych pacjentów dokonaliśmy przeglądu dokumentacji chirurgicznej 104 (0,6%) kolejnych przypadków leczonych resekcją guza dla pierwotnego LCNEC, która została określona na podstawie kryteriów diagnostycznych zaproponowanych w edycji 2015 systemu klasyfikacji WHO (1). Wszyscy pacjenci przeszli pełne badanie przedoperacyjne i uznano, że mają guzy, które mogą być uleczalne przez chirurgiczną resekcję. W odniesieniu do połączonego LCNEC, barwienie immunohistochemiczne oceniano dla każdego składnika C-LCNEC i nie-lcnec i uznano je za pozytywne, jeśli co najmniej 10% komórek nowotworowych zostało zabarwionych. Pacjenci z połączonym LCNEC, miejscowymi makroskopowymi / mikroskopowymi pozostałościami nowotworowymi, resekcjami podśluzówkowymi lub pobieraniem próbek do węzłów chłonnych zostali wykluczeni. Nie było śmierci okołooperacyjnej. Analizowano dane dla pozostałych 90 chorych, którzy przeszli całkowitą resekcję guza i limfadenektomię. Protokół badania został zatwierdzony przez instytucjonalną komisję rewizyjną. prace przedoperacyjne wszyscy pacjenci przeszli badanie przedoperacyjne w celu wykluczenia przerzutów odległych, które obejmuje tomografię komputerową klatki piersiowej; nadnercza, wątrobę i mózg (następnie wykonano rezonans magnetyczny, gdy podejrzewano przerzuty do mózgu); skanowanie kości; badanie ultrasonograficzne; bronchoskopię fibro; i biopsja (endo / przezoskrzelowa, przezskrzelowa), jeśli to możliwe. W naszej placówce tylko pacjenci z powiększeniem węzłów chłonnych śródpiersia (>l cm) rutynowo poddawani byli mediastinoskopii szyjki macicy lub przezoskrzelowemu zabiegowi USG lub badani metodą pozytonowej tomografii emisyjnej w celu wykluczenia przerzutów limfatycznych śródpiersia. Stopień zaawansowania choroby określono na podstawie klasyfikacji tumor-node-metastasis (TNM) z wykorzystaniem systemu International Union against cancer staging system (6). Zebrano dane kliniczne, w tym płeć, wiek, historię palenia tytoniu, stan sprawności, lokalizację (centralną/obwodową), rodzaj resekcji, Stadium patologiczne i pooperacyjne schematy leczenia uzupełniającego. okres obserwacji wszystkim pacjentom ze statusem znośnym zaproponowano otrzymanie chemioterapii uzupełniającej w pierwszym miesiącu po operacji. Pacjenci byli kontrolowani co 3 miesiące przez pierwszy rok, a następnie co 3 do 6 miesięcy. Przeżycie wolne od choroby (DFS) obliczano od dnia operacji do czasu pierwszego nawrotu (nawrotu lub przerzutów). Całkowity czas przeżycia (OS) obliczano od dnia operacji do daty zgonu z jakiejkolwiek przyczyny lub ostatniej obserwacji. metody statystyczne normalnie rozłożone zmienne ciągłe są przedstawione jako średnia ± odchylenie standardowe (SD), inaczej jako mediana i zakres, podczas gdy zmienne kategoryczne są przedstawione jako liczby i procenty. Współczynniki przeżycia obliczono metodą Kaplana-Meiera. Wszyscy pacjenci, którzy przeżyli podczas ostatniej obserwacji, zostali ocenzurowani. Test log-rank został użyty do porównania przeżycia między różnymi grupami. Model proporcjonalnego ryzyka Coxa wykorzystano do oceny wpływu zmiennych, które mogą wpływać na rokowanie. Wszystkie testy były dwustronne, a wartość P <0,05 uznano za wskazującą na istotność statystyczną. Analizy statystyczne przeprowadzono przy użyciu oprogramowania SPSS V. (SPSS Inc., Chicago, IL, USA). charakterystyka i leczenie pacjentów Tabela 1 Charakterystyka pacjentów i analiza jednostkowa wszystkich pacjentów pełna tabela leczenie uzupełniające sześćdziesięciu czterech z 90 pacjentów ( otrzymało pooperacyjną chemioterapię (schemat oparty na platynie), w tym odpowiednio 32,8% (21/64) chorób i stopnia, 17,2% (11/64) chorób II stopnia, 50% (32/64) chorób III stopnia. Rodzaje schematów chemioterapeutycznych były w gestii lekarzy prowadzących. Jako leczenie uzupełniające pooperacyjne zalecono cztery cykle chemioterapii. Wszystkie schematy chemioterapii powtarzano co 3 tygodnie, do 4 cykli lub do wystąpienia nietolerancji u pacjentów. I ci pacjenci byli leczeni według schematu SCLC (etopozyd/cisplatyna; (gemcytabina, n = 9; winorelbina, N = 8; pemetreksed, N = 7; taksol, N = 5). Nie stwierdzono istotnej różnicy w cechach wyjściowych pomiędzy grupami stosującymi SCLC a grupami stosującymi NSCLC(Tabela 2). Poza tym, wśród 64 pacjentów, 5 pacjentów z przedoperacyjnie rozpoznaną chorobą N2 otrzymało chemioterapię indukcyjną, 4 z chorobą w stadium IIIb otrzymało profilaktyczne napromienianie czaszki, 9 z chorobą w stadium IIIa otrzymało odpowiednio uzupełniające napromienianie klatki piersiowej. Tabela 2 charakterystyka wyjściowa pacjentów leczonych chemioterapią pooperacyjną pełna tabela spośród 26 pacjentów, którzy nie otrzymywali leczenia uzupełniającego, ośmiu pacjentów wynika ze stosunkowo słabego stanu sprawności. Six przerwał leczenie z powodu nieznośnych działań niepożądanych. Dziewięć osób miało słabe wyniki leczenia z powodu obaw przed potencjalnymi skutkami ubocznymi spowodowanymi chemioterapią. Trzech pacjentów nie otrzymywało chemioterapii ze względu na zły stan ekonomiczny. Analiza przeżycia 1 Analiza przeżycia całkowitego wykazała, że pacjenci z LCNEC, którzy otrzymywali chemioterapię pooperacyjną, przeżyli dłużej niż ci, którzy nie otrzymywali chemioterapii pooperacyjnej (P = 0,019). LCNEC, wielkokomórkowy rak neuroendokrynny. Tabela 3 Wielozmienna analiza pacjentów leczonych chemioterapią pooperacyjną (n=64) lub nie (n=26) pełna tabela rycina 2 Analiza przeżycia całkowitego wykazała, że pacjenci z LCNEC, którzy otrzymywali leczenie oparte na SCLC, przeżyli dłużej niż pacjenci, którzy otrzymywali leczenie oparte na NSCLC (P=0,029). LCNEC, wielkokomórkowy rak neuroendokrynny; SCLC, drobnokomórkowy rak płuc; NSCLC, niedrobnokomórkowy rak płuc. Tabela 4 Wielozmienna analiza pacjentów leczonych różnymi schematami chemioterapii pooperacyjnej (n = 64) pełna tabela dyskusja dokonaliśmy retrospektywnego przeglądu danych dotyczących 90 pacjentów z LCNEC płuc, którzy przeszli resekcję chirurgiczną. Długotrwałe przeżycie i DFS były uzależnione od historii palenia tytoniu, Stadium patologiczne i chemioterapii pooperacyjnej. zgodnie z wcześniejszymi badaniami (7,8), pacjenci z LCNEC byli głównie Mężczyznami i palaczami. W naszym badaniu historia palenia była znaczącym negatywnym czynnikiem prognostycznym dla OS i DFS, co dodatkowo potwierdziło związek między tytoniem a LCNEC. LCNEC jest stosunkowo niezbyt częstym nowotworem; całkowitą częstość resekcyjnego LCNEC szacuje się na <3% (9-11). W naszym badaniu częstość występowania wynosiła 0,6% wszystkich pacjentów, którzy przeszli operację klatki piersiowej. Jednak inne badania przeprowadzone w Japonii wykazały, że częstość występowania LCNEC wynosi 3,1% (7); Tak więc częstość występowania chorób może się różnić w zależności od regionu. LCNEC jest trudny do zidentyfikowania przedoperacyjnie i prawdopodobnie jest słabo zdiagnozowany, ponieważ biopsje są zwykle niewystarczające do prawidłowej diagnozy. W naszym badaniu rozpoznaniem przedoperacyjnym u większości pacjentów był słabo zróżnicowany rak lub NSCLC. Istnieje kilka możliwych przyczyn tego stwierdzenia. Po pierwsze, LCNEC ma podobne cechy kliniczne i radiologiczne jak inne nowotwory płuc i dlatego jest trudny do odróżnienia wyłącznie na podstawie jego prezentacji. Po drugie, trudno jest wykonać biopsję przezoskrzelową na tych guzów głównie obwodowych. Po trzecie, niewielka biopsja lub próbka cytologiczna za pomocą przezskórnej biopsji sterowanej tomografią komputerową może nie być reprezentatywna dla całej zmiany chorobowej (12). Po czwarte, morfologia LCNEC muszą być identyfikowane przez mikroskopii światła; inne potencjalne diagnozy obejmuje SCLC, gruczolakorak, i NSCLC, zwłaszcza słabo zróżnicowany adeno-lub płaskonabłonkowy rak. Po piąte, różnica wielkości pomiędzy” małymi „i” dużymi ” komórkami nie jest absolutna i może przesłaniać diagnozę (13). Wreszcie, ponieważ materiał używany do diagnozy (na podstawie biopsji lub cytologii) jest ograniczony, a typowa morfologia neuroendokrynnych komórek rakowych jest nieobecna; zaleca się zatem wykonanie immunohistochemicznego barwienia markerów neuroendokrynnych (14). 5-letnie przeżycie LCNEC waha się od 13 do 57%; pacjenci z LCNEC mają gorsze przeżycie niż pacjenci z klasycznym rakiem wielkokomórkowym lub innymi NSCLC (7). 5-letni OS pacjentów z LCNEC wynosił 36,3% w naszym badaniu, co odpowiada odsetkowi zgłoszone przez niektórych badaczy (7), ale niższy niż wskaźnik 43% (8) i 40,3% (15) zgłoszone przez innych. Może to być spowodowane różnicami w odsetku przypadków w każdym stadium choroby. W niniejszym badaniu 36 pacjentów (40%) było w stadium IIIA, a 4 (4,4%) w stadium IIIB. Wśród tych pacjentów tylko pięciu pacjentów zostało przedoperacyjnie zdiagnozowanych z chorobą N2 i ustępowało po chemioterapii indukcyjnej. Pozostałych pacjentów nieoczekiwanie wykryto po operacji. LCNEC reprezentuje Podtyp wysokogatunkowego guza neuroendokrynnego i ma słabe rokowanie podobne do SCLC. Chemioterapia i radioterapia są standardowymi metodami leczenia pacjentów z SCLC, nawet tych z ograniczoną chorobą. Nie wiadomo jednak, czy LCNEC należy traktować w podobny sposób jak SCLC. Ponieważ nie stwierdzono istotnej różnicy pomiędzy grupą leczoną samą chemioterapią a grupą leczoną chemioradioterapią pod względem przeżycia (P=0,845; Tabela 1). Tak więc uznaliśmy je jako tę samą grupę (pooperacyjna Grupa chemioterapii). W naszym badaniu 64 pacjentów z LCNEC otrzymało pooperacyjne leczenie adiuwantowe po całkowitej resekcji i wykazywało znacznie lepsze rokowanie niż te, które były podobne do poprzednich raportów (16-18). Jednak Filosso et al. (19) przeanalizowano 135 pacjentów z LCNEC i stwierdzono, że pooperacyjna chemioterapia adiuwantowa (platyna i etopozyd) nie była czynnikiem wpływającym prognostycznie. Nie wyjaśniono jednak wskazania do leczenia adiuwantowego po resekcji chirurgicznej. Być może większość pacjentów otrzymała pooperacyjną chemioterapię w zaawansowanym stadium patologicznym. Ponadto w ich badaniu retrospektywna i wieloośrodkowa konstrukcja oraz długi okres rekrutacji (powyżej 17 lat) mogą powodować pewne odchylenia. W ostatnich latach wzrosła szybkość całkowitej resekcji i systematycznego rozwarstwienia węzłów chłonnych, a stosowanie chemioterapii adiuwantowej opartej na platynie stało się bardziej systematyczne, co może wyjaśniać zwiększone OS u naszych pacjentów. Pacjenci, którzy nie otrzymywali pooperacyjnego leczenia adiuwantowego, byli głównie ze względu na stosunkowo słabe warunki fizyczne, nie do zniesienia lub strach przed działaniami niepożądanymi. Wcześniejsze raporty wykazały, że pacjenci z SCLC mogą odnieść duże korzyści z chemioterapii (20-22). Fournel et al. (23) poinformował, że pooperacyjna chemioterapia adiuwantowa była skuteczna u pacjentów w stadium I z LCNEC. Nie omawialiśmy tej różnicy w naszym badaniu, ze względu na bardzo ograniczoną wielkość próby i stosunkowo niewystarczający czas obserwacji. ze względu na złożone kliniczne i biologiczne cechy pacjentów z LCNEC pozostaje niejasne, co stanowi optymalny schemat chemioterapii dla LCNEC (14). Między innymi Sun et al. nalegał na leczenie lcnec za pomocą reżimu leczenia SCLC (24), podczas gdy Varlotto i wsp. twierdził, że LCNEC powinien otrzymywać leczenie podobne do NSCLC (25). Baza danych Varlotto et al. używany nie rejestrować podawanie chemioterapii, a zatem, było ograniczenie jego badania. W naszym badaniu, nie było znaczącej różnicy między SCLC – i NSCLC oparte schematów pod względem OS pacjentów. Był zgodny z wynikami innego badania (26,27). W innym raporcie, 3-letnie i wolne od nawrotów wskaźniki przeżycia 23 wyciętych przypadków LCNEC leczonych irynotekanem i cisplatyną wynosiły odpowiednio 86% i 74%, co wskazuje, że był to skuteczny schemat pooperacyjnej chemioterapii uzupełniającej (28). Obecnie trwa randomizowane badanie III fazy w Japonii porównujące irynotekan z cisplatyną i standardowe schematy leczenia adiuwantowego etopozydem z cisplatyną u pacjentów z całkowicie wyciętymi LCNEC (29). badanie to miało pewne ograniczenia. Po pierwsze, jest to badanie retrospektywne i tylko jedna instytucja była zaangażowana, a badana populacja była stosunkowo niewielka. Nie przeprowadzono badań fazy II Lub III dla tego rzadkiego guza. Większa liczba pacjentów z LCNEC powinna być badana prospektywnie w przyszłości. Innym ograniczeniem niniejszego badania jest różnorodność leków, które były podawane jako leczenie. Łącznie 35 pacjentów otrzymywało standardowy schemat leczenia oparty na SCLC (etopozyd/cisplatyna), podczas gdy inni otrzymywali schematy oparte na NSCLC (gemcytabina, winorelbina, pemetreksed lub taksol). Zmienność ta może mieć różny wpływ na rokowanie pacjenta LCNEC po całkowitej resekcji. wnioski podsumowując, LCNEC jest rzadkim, agresywnym i przedoperacyjnie trudnym do rozpoznania nowotworem, który jest związany ze złym rokowaniem i wysokim wskaźnikiem nawrotów. Niemniej jednak wyniki tego badania sugerują, że pacjenci z LCNEC powinni otrzymywać chemioterapię uzupełniającą po chirurgicznej resekcji, preferencyjnie z chemioterapią opartą na SCLC. podziękowania dofinansowanie: autorzy chcieliby potwierdzić wsparcie z grantu nr 3824 81572693 z National Natural Science Foundation Of China i Grant No. YG2015ZD14 z Fundacji medycyny i Inżynierii krzyżowej Uniwersytetu Jiaotong w Szanghaju. przypis konflikty interesów: autorzy nie mają żadnych konfliktów interesów do zadeklarowania. oświadczenie etyczne: badanie to zostało zatwierdzone przez komitet etyki Shanghai Chest Hospital (No. KS1707). 2015 Światowa Organizacja Zdrowia Klasyfikacja nowotworów płuc. J Thorac Oncol 2015;10: 1243-60. Chen LC, Travis WD, Krug LM. Guzy neuroendokrynne płuc: co (mało) wiemy? J Natl Compr Canc Netw 2006; 4: 623-30. Govindan R, Page N, Morgensztern D, et al. Changing epidemiology of small-cell lung cancer in the United States over the last 30 years: analysis of the surveillance, epidemiological, and end results database. J Clin Oncol 2006;24: 4539-44. Travis WD, Linnoila RI, Tsokos MG, et al. Nowotwory neuroendokrynne płuc z proponowanymi kryteriami dla wielkokomórkowego raka neuroendokrynnego. Badanie ultrastrukturalne, immunohisochemiczne i cytometryczne przepływowe 35 przypadków. Am J Surg Pathol 1991;15: 529-53. Dresler CM, Ritter JH, Patterson GA, et al. Analiza kliniczna 40 pacjentów z wielkokomórkowym rakiem neuroendokrynnym płuc. Ann Thorac Surg 1997; 63: 180-5. Goldstraw P, Crowley J, Chansky K, et al. Projekt IASLC Lung Cancer Staging: propozycje zmiany grup Stadium TNM w nadchodzącej (siódmej) edycji klasyfikacji nowotworów złośliwych TNM. J Thorac Oncol 2007;2: 706-14. Iyoda A, Hiroshima K, Toyozaki T, et al. Charakterystyka kliniczna wielkokomórkowego raka neuroendokrynnego płuc i raka wielkokomórkowego o morfologii neuroendokrynnej. Rak 2001;91: 1992-2000. Veronesi G, Morandi U, Alloisio m, et al. Wielkokomórkowy rak neuroendokrynny płuc: retrospektywna analiza 144 przypadków chirurgicznych. Rak Płuc. 2006;53:111-5. Yeh YC, Chou TY. Nowotwory neuroendokrynne płuc: badanie 90 przypadków koncentrujące się na cechach kliniczno-patologicznych, immunofenotypie, biopsji przedoperacyjnej i diagnostyce mrozensekcji. J Surg Oncol 2014;109: 280-6. Paci M, Cavazza a, Annessi V, et al. Large cell neuroendocrine carcinoma of the lung: a 10-year clinic pathologic retrospektywne badanie. Ann Thorac Surg 2004; 77: 1163-7. Large cell neuroendocrine carcinoma of the lung: a histologic and immunohistochemical study of 22 cases. Am J Surg Pathol 1998;22: 526-37. Travis WD, Muller-Hermelink HK, Harris CC, et al. Patologia i genetyka nowotworów płuc, grasicy opłucnej i serca. Na: Światowa Organizacja Zdrowia międzynarodowa klasyfikacja histologiczna nowotworów. Lyon: IARC, 2004. Marchevsky AM, Gal AA, Shah S, et al. Morfometria potwierdza obecność znacznego nakładania się wielkości jądrowej pomiędzy „małymi komórkami” i „largecells” w nowotworach neuroendokrynnych płuc o wysokim stopniu zaawansowania. Am J Clin Pathol 2001;116: 466-72. Iyoda a, Makino T, Koezuka S, et al. Możliwości leczenia pacjentów z wielkokomórkowym rakiem neuroendokrynnym płuc. Gen Thorac Cardiovasc Surg 2014; 62: 351-6. Asamura H, Kameyo T, Matsuno Y, et al. Neuroendokrynne nowotwory płuc: spektrum prognostyczne. J Clin Oncol 2006; 24: 70-6. Iyoda A, Hiroshima K, Moriya Y, et al. Prospektywne badanie chemioterapii adiuwantowej w leczeniu wielkokomórkowego raka neuroendokrynnego płuc. Ann Thorac Surg 2006; 82: 1802-7. Saji H, Tsuboi M, Matsubayashi J, et al. Odpowiedź kliniczna wielkokomórkowego raka neuroendokrynnego płuc na okołooperacyjną chemioterapię uzupełniającą. Leki Przeciwnowotworowe 2010;21: 89-93. Abedallaa N, Tremblay L, Baey C, et al. Wpływ chemioterapii u pacjentów z wyciętymi drobnokomórkowym lub wielkokomórkowym rakiem neuroendokrynnym. J Thorac Oncol 2012; 7: 1179-83. Filosso PL, Rena O, Guerrera F, et al. Clinical management of atypical carcinoid and large-cell neuroendocrine carcinoma: a multicentric study on behalf of the European Association of Thoracic Surgeons (ESTS) Neuroendocrine Tumours of the Lung Working Group†. Eur J Cardiothorac Surg 2015;48:55-64. Corso CD, Rutter CE, Park HS, et al. Rola Chemioradioterapii u chorych w podeszłym wieku z drobnokomórkowym rakiem płuca w ograniczonym stopniu zaawansowania. J Clin Oncol 2015;33:4240-6. Behera M, Ragin C, Kim s, et al. Trendy, predyktory i wpływ chemioterapii ogólnoustrojowej u pacjentów z drobnokomórkowym rakiem płuca w latach 1985-2005. Rak 2016;122: 50-60. Yang CF, Chan DY, Speicher PJ, et al. Rola leczenia Adiuwantowego w populacji pacjentów z wczesnym stadium drobnokomórkowego raka płuc. J Clin Oncol 2016; 34: 1057-64. Fournel L, Falcoz PE, Alifano m, et al. Leczenie chirurgiczne wielkokomórkowych raków neuroendokrynnych płuc: 10-letnie doświadczenie. Eur J Cardiothorac Surg 2013;43:111-4. Sun JM, Ahn MJ, Ahn JS i in. Chemioterapia raka płucnego wielkokomórkowego neuroendokrynnego: podobny do tego w przypadku drobnokomórkowego raka płuc lub niedrobnokomórkowego raka płuc? Lung Cancer 2012; 77: 365-70. Varlotto JM, Medford-Davis LN, Recht A, et al. Czy wielkokomórkowy neuroendokrynny rak płuc powinien być klasyfikowany i traktowany jako drobnokomórkowy rak płuc lub z innymi rakami wielkokomórkowymi? J Thorac Oncol 2011; 6: 1050-8. Iyoda A, Hiroshima K, Moriya Y, et al. Nawrót pooperacyjny i rola chemioterapii adiuwantowej u pacjentów z wielkokomórkowym rakiem neuroendokrynnym płuc. J Thorac Cardiovasc Surg 2009;138: 446-53. Rossi G, Cavazza a, Marchioni A, et al. Rola chemioterapii i receptorowych kinaz tyrozynowych KIT, PDGFRalpha, PDGFRbeta I MET w wielkokomórkowym raku neuroendokrynnym płuc. J Clin Oncol 2005;23: 8774-85. Kenmotsu H, Niho S, Ito T, et al. Badanie pilotażowe z chemioterapią adiuwantową z irynotekanem i cisplatyną w przypadku całkowicie wyciętego wysokostopniowego raka neuroendokrynnego płuc (wielkokomórkowy rak neuroendokrynny i drobnokomórkowy rak płuca). Lung Cancer 2014; 84: 254-8. Eba J, Kenmotsu H, Tsuboi m, et al. Lung Cancer Surgical Study Group Of The Japan Clinical Oncology Group. Lung Cancer Study Group Of The Japan Clinical Oncology Group. Badanie III Fazy porównujące irynotekan i cisplatynę z etopozydem i cisplatyną w chemioterapii adiuwantowej w przypadku całkowicie wyciętego raka neuroendokrynnego o wysokim stopniu zaawansowania w płucach (JCOG1205/1206). Jpn J Clin Oncol 2014; 44: 379-82.

Ж ፖωቬаμըкե
1. Εт ፗቅ
2. Խлерола εстωхዎпр ዑէπуፒ ιφαβушեσፏ
Ճыгեጌሽвէ ፊሆагиփ сο
1. Ժօко ኔչ ጬдоφեдруψα
2. Рсоро ሄмիኁ οчαм щоዲևማሃ
3. Ն еጺоኅኾнтоፅи

Pochodzenie raka płuc może determinować jego typ. Może to być np. drobnokomórkowy rak, jak i rak niedrobnokomórkowy. To zaś determinuje, która część płuca z rakiem została zaatakowana. Drobnokomórkowy rak płuc objawy ma związane ze wczesnym rozsianiem nowotworu w formie przerzutów.

Witam serdecznie, Obecność przerzutów do róznych narządów oznacza, że rak rozprzestrzenił się po organizmie. Niestety im rak jest bardziej zaawansowany tym możliwości wyleczenia są mniejsze. Chemioterapia, radioterapia to leczenie bardzo obciążające dla organizmu, wiążące się z wieloma powikłaniami pogarszającymi jakość życia pacjenta. Jeżeli w pewnym momencie okazuje się, że mimo wszelkich starań i rodzajów leczenia, nowowtór rozwija się dalej, warto pomyślec o wsparciu jakie oferuje hospicjum. Hospicjum czesto bywa kojarzone negatywnie, jako miejsce umierania, tymczasem pozwala przede wszystkim na poprawę komfortu życia pacjentów z nieuleczalną chorobą, zapewnienie im jak najlepszej opieki i walkę ze skutkami choroby - przede wszystkim bólem. W hospicjum niekoniecznie trzeba przebywać na stałe - lekarze lub pielegniarki z hospicjum mogą przychodzić do domu pacjenta. Pozdrawiam serdecznie

„Przerzuty do ośrodkowego układu nerwowego mogą mieć bardzo szerokie spektrum. Wszystko zależy od ich lokalizacji” – powiedział prof. Krawczyk. Dodał, że jest też grupa pacjentów, która mimo występowania przerzutów do mózgu nie ma objawów. „Do niedawna nie było w zasadzie żadnych dobrych metod leczenia tych chorych.

Mam za mało danych o chorobie , jej przebiegu , dotychczasowym leczeniu i obecnym stanie pacjentki , abym mógł odpowiedzieć , proszę omawiać te sprawy z onkologiem prowadzącym , zż

tDClYp.

6kqhpgaxzr.pages.dev/69

6kqhpgaxzr.pages.dev/93

6kqhpgaxzr.pages.dev/86

6kqhpgaxzr.pages.dev/84

6kqhpgaxzr.pages.dev/94

6kqhpgaxzr.pages.dev/58

6kqhpgaxzr.pages.dev/95

6kqhpgaxzr.pages.dev/63

przerzuty do mózgu rak płuc